Ślizgiem po Atlantyku

Aja siedziała na poszarpanej kanapie wpatrując się w niemy telewizor i omiatając, co chwila wzrokiem gości, wszyscy tu się znali, palenie trawy łączy. Tak sobie myślę, że nazwa Joint pochodzi od join, co po angielsku nazywa się połączyć, Anglicy zawsze potrafią mnie przeważnie miło zaskoczyć Usiadłem w wysłużonym fotelu koło Aji i spytałem odruchowo, co pijesz? Kończąc -- jesz, zwolniłem, zorientowałem się po niewczasie, że odpowiedź będzie mnie trochę kosztowała, ale było już za późno. Remy Martin, usłyszałem, był to najdroższy trunek dostępny w każdym lokalu, który niejako poświadczał powagę zamawiającego. Sprawdziłem w kieszeni czy mam dosyć gotówki i zamówienie przekazałem barmanowi. Później, po latach znałem tańsze, dyplomatyczne sposoby zdobywania informacji, ale w tej chwili byłem jeszcze odległy od jakiejkolwiek finezji. Musiałem brnąć dalej, po trzecim Remy Martin, Aja zorientowała się, że nie flirtuje z nią, zrezygnowana dała mi numer telefonu do Petry. W nocy zamiast spać zastanawiałem się, co powiedzieć, aby odzyskać prawo jazdy. Niestety nic mądrego nie wymyśliłem i tak niewyspany z bijącym sercem zadzwoniłem. Zaczęło się grzecznie, ale szybko przeszło na prawo jazdy i jak Petra oznajmiła mi, że nic nie wie o moim portfelu oraz prawo jazdy, tu nerwy mi puściły, była to rozmowa, którą najchętniej bym cofnął, zrobił niebyłą a potem o tym w ogóle zapomniał. Wstyd mi za siebie do tej pory, grożenie komuś policją, nie zdarzyło mi się potem nigdy więcej, no tak, byłem żałosnym typem. Nie ma, co mówić, Petra załatwiła mnie elegancko, szach mat. Urzędniczka w komisariacie wysłuchała mnie bez uśmiechu, jej mina była mieszanką podejrzliwości i obrzydzenia, czułem się podle, za poświadczenie zgubienia dokumentów zapłaciłem zgodnie z taryfą, mogłem teraz zrobić zdjęcia w automacie, wypełnić kwestionariusz, uiścić odpowiednią opłatę i czekać na nowe prawo jazdy. Z poświadczeniem zguby dokumentów mogłem dalej jeździć taksówka tylko kalkulacja się zmieniła, mianowicie musiałem na nowo od zera zacząć jeździć autem 12 godzin dziennie 6-7 dni w tygodniu dochodziły również opłaty za pokój, prąd i.tp. co zsumowane skutkowało dwoma miesiącami wyrzeczeń, wiedziałem, że to bardzo trudne albo niemożliwe. Myśl o pędzeniu katamaranem w ślizgu po Atlantyku mimo tych nieoczekiwanych przeciwności, nie opuściła mnie, tylko pomysł zarobienia ciężką pracą pieniędzy, aby kupić drogą wycieczkę okazał się głupi.
Jak nie siłą to sposobem albo nie drzwiami to oknem, Polacy potrafią nie tylko gotować niezłe zupy, ale mają też fajne przysłowia, posiadając ich pewien zapas można również realizować swoje marzenia.

Jak człowiek przyzwyczai się do pracy i związanego z tą pracą wynagrodzenia to oderwać go od roboty tak samo ciężko jak pijanego od znaku drogowego. Wrażenie, że bez pracy nie będzie kołaczy, oraz obawa, że człowiek skończy w parku pijąc piwo albo tanie wino, jest tak potężne, że wielu ludzi wykonuje jedną pracę przez całe życie nie zastanawiając się bardziej. I dobrze tak, jeżeli swoją pracę lubią wówczas stają się z czasem mistrzami w swoim fachu, otrzymują atrakcyjne wynagrodzenie i szacunek społeczeństwa. Praca, w której motywacją są pieniądze, to robota, w kodeksie karnym wykroczenia, przestępstwa popełniane z chęci wzbogacenia się nazywa się niższymi motywacjami i taka motywacja jest okolicznością obciążającą, podobnie jak inne czyny z niskich pobudek. Lubiłem wprawdzie jeździć taksówką, jednak tyle godzin pracy można było wysiedzieć tylko z żądzy pieniądza. Bolały plecy i dupa, człowiek zaczyna śmierdzieć, po takiej pracy to tylko dwa piwa w najbliższej knajpie i do domu, rzut na kanapę z pilotem w ręku. Mam tak robić latami? Beze mnie, walcie się sami z waszą robotą rzuciłem w myślach. Po takich filozoficznych dygresjach, ból spowodowany utratą prawa jazdy i licencji taxi ułatwił mi rozstanie się z tym, skądinąd ciekawym zawodem. Prawo jazdy jednak dla moich planów było nieodzowne, Atlantyk był ciągle daleko, jak tam dotrzeć? Skąd katamaran? Te myśli towarzyszyły mi na spacerach po Donauinsel. I tak miałem trzy możliwości.
- odnaleźć Petrę i odebrać moje prawo jazdy
- zgłosić na policji kradzież i z poświadczeniem wyrobić nowe prawo jazdy.
- zgłosić na policji zgubę, kosztuje to ok 30 Euro w odróżnieniu od kradzieży i z poświadczeniem wyrobić nowe prawko.
Petra zniknęła na dobre, chodziłem codziennie do spelunki zwanej potocznie klubem, dzwonek przy drzwiach, ta, ta, ta,ta,ta, znak kibiców Rapid Wien, po chwili oświetla mnie ukryty reflektorek, słychać dźwięk elektrycznego zamka, szarpie szybko drzwi i już jestem w przedsionku. Teraz jeszcze chwila oczekiwania i słychać z drugie strony odsuwaną ciężką sztabę zabezpieczającą metalowe drzwi. Serwus, pozdrawiam Hansiego i wchodzę do zadymionej piwnicy. Rozpytywałem się tu i ówdzie o Petrę, ale dziś zdaje się mam szczęście, ponieważ dostrzegłem w półmroku jej koleżankę, Aję. Spojrzała na mnie z pożałowaniem jak spytałem o Petrę i oznajmiła mi, że wszystko wie, Petra jej opowiedziała, że jeden frajer zakochał się w niej beznadziejnie i szuka jej jak szpak pizdy. W Polsce też jest jakieś przysłowie ze szpakiem, ale w takiej chwili, kto by tam myślał przysłowiach?, moja sytuacja była kłopotliwa, nie chciałem wyjawiać prawdziwego powodu poszukiwania Petry, wyszedłbym nie tylko na frajera, ale jeszcze na wściekłego frajera, który chce się jeszcze odegrać.

VISA, MASTERCARD, AMERICAN EXSPRESS, DINERS CLUB, są to karty kredytowe służące do płacenia za usługi i towary na całym świecie. Można również wypłać gotówkę z bankomatów przy pomocy kodu PIN, jak i płacić w Internecie z pomocą kodu bezpieczeństwa. W roku 2001 nie były tak znane w Europie karty typu Debit, którymi można płacić dopiero, kiedy na karcie są pieniądze, banki wydawały prawdziwe karty kredytowe. Taką właśnie otrzymałem drogą pocztową, znaczy bank miał do mnie zaufanie i uruchomił dla mnie linie kredytową, z której mogłem praktycznie korzystać od zaraz płacąc za towary czy usługi, nie mając na koncie pieniędzy. Do pełnego szczęścia brakowało jeszcze PIN, który pozwalał wypłacić gotówkę z bankomatu. W Austrii karty kredytowe produkuje firma Europay na zamówienie banku wysyłając do zamawiającej placówki bankowej kartę razem z pasującym do niej kodem PIN. W moim przypadku, ponieważ nie miałem wpływów na koncie, pani Gruber, aby zabezpieczyć się przed większymi stratami wysłała mi tylko plastik, kod PIN zatrzymując do czasu kilku comiesięcznych wpływów na moje konto. Tęsknota za PIN-em spędzała mi sen z powiek, zawsze przechodząc koło banku zwalniałem i przez witrynę wpatrywałem się w miejsce gdzie stało biurko pani Gruber. Moje kalkulacje, nadzieje, że tak otyła osoba prędzej czy później pójdzie na chorobowe spełniły się pod koniec stycznia. Przechodząc koło banku zauważyłem, że miejsce przy biurku jest puste, doszedłem do rogu ulicy i zawróciłem, dalej było puste. Następnego dnia ubrany biznesowo podszedłem do banku i zajrzałem przez witrynę, miejsce puste, nie czekając dłużej wszedłem do banku wypatrując mojej opiekunki, nigdzie jej nie było. Jak gdyby nigdy nic podszedłem do nieobsadzonego biurka, po chwili podeszła do mnie pracownica banku i spytała, w czym może pomóc? Przedstawiłem się i powiedziałem, że pani Gruber ma dla mnie list i chcę go odebrać. Pracowniczka banku poinformowała mnie o chorobowym koleżanki następnie podeszła do ścianki z przegródkami, w przegródce z napisem Pani Gruber znalazła kilka kopert, wyjęła jedną z nich, następnie podeszła do mnie, pytając o dokumenty. Spokojnie wyjąłem z kiszeni elegancki portfel, w którym na pierwszym miejscu była Mastercard i wylegitymowałem się. Po chwili wychodziłem z banku z kodem PIN, poczułem się człowiekiem sukcesu, biznesmenem, świat stanął przede mną otworem.

Idę kupić papierosy, powiedziała pewnego dnia Petra i nie czekając na windę zbiegła po schodach. Dobrze, czas trochę ogarnąć pokój i kuchnie. W pół godziny wszystko błyszczało, wziąłem prysznic, Petra jeszcze nie wróciła, pomyślałem, że pewnie nie ma drobnych do automatu albo automat nie działa i w święta Bożego Narodzenia to nie takie proste kupić papierosy. Po godzinie oczekiwania, zaczęło mi się przejaśniać, sprawdziłem miejsce gdzie trzymałem duży portfel taksówkarski, potem inne miejsca, nigdzie nie było. Nie znalazłem również klucza od taksówki, cholera, ubrałem się szybko i nie czekając na windę zbiegłem na dół. Mercedes stał jak go zaparkowałem przed trzema dniami, tylko, że nie mogłem wejść do środka. Serce biło mi szybko w głowie się kręciło, co zrobić? Trzeba dzwonić do szefa, co powiedzieć? Obszedłem jeszcze okoliczne automaty, otwarte restauracje i wróciłem do domu. Szef wysłuchał mnie spokojnie i ponieważ sam pracował jeżdżąc taksówką, był persem i miał obojętny stosunek do świąt, tak, że wkrótce przywiózł mi rezerwowy klucz i mogłem się rzucić do pracy, aby zapłacić przynajmniej za auto, nowy klucz miał kosztować ponad 100 Euro. Przepracowałem cały dzień i noc, następnego dnia taksówkę przejmował kierowca dzienny. Nad ranem, pojechałem na myjnie samoobsługową, mokrą szczotką bez wrzucania monety prze szczotkowałem auto , później wrzuciłem 50 centów i w ten sposób umyłem tanio auto. Wracając do firmy, z podrzędnej ulicy wyjechało auto, kierowca zahamował w ostatnim momencie ale niestety za późno i uszkodził mi błotnik. Wyszedłem z mercedesa i zaczęliśmy spisywać protokół, kierowca był Jugosłowianinem i poczułem od niego zapach alkoholu. Zaproponowałem mu, że chcę dopisać do protokołu stratę kluczyka do mercedesa, który miał się zsunąć z maski w czasie piania i wpaść do kanału, zgodził się. Rozliczyłem w firmie auto płacąc za dzierżawę plus kilometry. Szefowi wyjaśniłem że katolicy jak coś zgubią to modlą się do świętego Antoniego co naturalnie jako katolik zrobiłem a potem przeszukując po raz trzeci mieszkanie znalazłem kluczyk, który później przez wypadek utraciłem bezpowrotnie, ale ubezpieczenie musi zapłacić. Patrząc na jego otwartą gębę widziałem, że zazdrości mi tego świętego, muzułmanie nie mają tego serwisu, dopytywał się też kilkakrotnie o imię, zapamiętał na pewno. Ja natomiast po dwóch tygodniach wytężonej pracy nie miałem oszczędności, na Petrę nie byłem nawet zły, zresztą po kilku dniach pokazał mi cudownie odnaleziony kluczyk wyjaśniając, że dzienny kierowca znalazł go na tylny siedzeniu taksówki. W mercedesie, jeżeli chce się zamknąć kluczyk w aucie, trzeba otworzyć tylne drzwi, zamknąć auto a potem klucz włożyć do środka i zatrzasnąć tylne drzwi, aby auto było zamknięte. Najgorsze, że straciłem wraz z portfelem i pieniędzmi również prawo Jazdy i Licencję Taxi, ochota do pracy opuściła mnie też na dobre. Często tak bywa że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, a tym dobrym była rezygnacja z szalonej pracy, a wręcz bardzo dobre był że przyszła oczekiwana karta kredytowa MASTER CARD.

Praca taksówkarza ma sporo zalet, brak szefa mówiącego, co i jak zrobić, wolność ubioru, poznawanie nowych, przeważnie miłych ludzi no i codziennie świeże pieniądze. Niestety ma też sporą wadę a jest nią czas pracy. Pracując 5 dni w tygodniu po 12 godzin skazuje na wegetację, nie daje się nawet odłożyć na urlop, dopiero praca 7 dni w tygodniu po 12 godzin daje pewien luz, pytanie jak długo wytrzymam?. Był koniec grudnia, postanowiłem dać gazu by zebrać pieniądze na wyprawę moim celem było przepracować miesiąc bez dnia wolnego.  Zaczęło się obiecująco, codziennie po pracy odliczałem kupkę banknotów, tak minął tydzień, szef pochodzenia perskiego był zadowolony ze mnie, zostawił mi nawet taksówkę, dużego nowego mercedesa na czas świąt na 24 godziny bez zmiennika. Mogłem teraz wybierać najlepszy czas pracy i poczułem luz widziałem się już po miesiącu z górą pieniędzy, byłem z siebie dumny. Dlatego też wieczorem w godzinach mniejszego ruchu odwiedziłem znajomy lokal a właściwie nielegalna piwnicę gdzie wpuszczano tylko znajomych, po obejrzeniu przez ukrytą kamerę. Była dobra muzyka, wszyscy palili trawę. W tej miłej atmosferze poznałem Petrę, atrakcyjną blondynkę, miło nam się rozmawiało, ponieważ było już późno zaoferowałem się odwieść ją do domu. W naszym mieszkaniu był tylko Gerhard, marzący o kobiecie, ale, mimo że był cholernie inteligentny, jego chorobliwa chudość i nerwowe niekontrolowane ruchy głową trzymały kobiety daleko od niego, Stefan i Helga pojechali do rodziców. Lubiłem Gerharda, imponował mi inteligencją, zdradził mi kilka sposobów jazdy na gapę, teraz nadarzyła się okazja abym ja mu zaimponował czymś więcej niż marzeniami o żeglowaniu po Atlantyku. Mówiąc krótko Petra wylądowała u nas i spędziliśmy kilka wspaniałych dni, nie wychodząc z domu. Jedzenie zamawiałem telefonicznie, raz wielką pizzę upiekł Gerhard, moja taksówka stała pod domem.