Ślizgiem po Atlantyku

Docierają do mnie wraz z polskim Internetem czy polskim radiem ciągle nowe słowa, które zaprzątają mi głowę. Takim słowem stało się ostatnio słowo , władza. Da się przetłumaczyć na język niemiecki, jako Herrschaft, jest jednak używane w stosunku do czasów historycznych i wraz z upadkiem systemu pańszczyźnianego zniknęło z mowy.  Jest w Austrii; prezydent, rząd, policja, magistrat, instytucje budzące zaufanie ze wykonują dobrze swoja robotę a poza tym są normalnymi ludźmi, z którymi można porozmawiać spotkać w metrze, taksówce czy parku. Władza to Pany, lepszy sort, stworzony przez Boga do rządzenia. Pewnie, dlatego pojawił się w polskich paszportach wpis Bóg, Honor, Ojczyzna, aby podział na panów i poddanych niejako urzędowo zatwierdzić. Mówi się ze jak jest problem to najlepiej go opisać i sam zniknie. Czekam wiec i wracam do przygotowań podróży.

Niezrażony takim podejściem schyliłem się podnosząc plecak i próbując wyciągnąć mojego laptopa. Widać znudziło mu się tłumaczyć mi, że takiej firmy nie ma, rozejrzał się bezradnie a potem skierował mnie do siedzącej przy biurku kobiety. Pani Gruber jak widniało na metalowej tabliczce stojącej na biurku była kobietą około 40 letnią w okularach, rzucała się w oczy jej spora nadwaga, oceniłem ją na 150 kilogramów. Siedziałem teraz przy jej biurku i powtarzałem moją krótką jak noc z ukochaną historie. Z otwartego plecaka wystawał laptop, gdy się po niego pochyliłem powstrzymała mnie, i zaczęła wypełniać formularze. Jeden z nich był zamówieniem karty kredytowej Mastercard. Wyjaśniła mi, że na razie zamówiła kartę a jak będę miał 2-3 wpływy, dostane do niej Pin. Gdy podpisywałem dokumenty, zauważyłem, że patrzy na mnie wzrokiem, jakim pewnie zostałby obdarzony Bill Gates, jakby tu siedział na moim miejscu. Karty kredytowe wydaje w Austrii firma Europay i są przesyłane do banku razem z pin, interesowało mnie jak to będzie, ale nic nie mówiąc podziękowałem i pożegnałem się grzecznie.

Wszystko zaczęło się pewnego ponurego grudniowego dnia, kierując taksówka pędziłem autostradą na lotniska w Schwechacie. Na tylnym siedzeniu wygodnie siedział uśmiechnięty gość, jego uśmiech i silna opalenizna skłoniły mnie do rozpoczęcia rozmowy. Będąc doświadczonym taksówkarzem czekałem zwykle aż zostanę zagadnięty, ale ciekawość zwyciężyła.  Zanim dojechaliśmy do celu, wiedziałem ze nieznajomy leci do Frankfurtu, jest biznesmanem i ostatnie tygodnie spędził na katamaranie pędząc w ślizgu po Atlantyku z Gran Canaria do Kapsztadu i dalej samolotem do Wiednia.

Byłem po rozwodzie i mieszkałem wtedy w WG w piątej dzielnicy Wiednia i byłem na skraju depresji. Moimi współlokatorami byli studenci, Gerhard główny najemca i autor poradnika „100 sposobów jazdy na gapę”, Stefan student z Karyntii oraz Helga z Burgenlandu, która zamożni rodzice wysłali na studia do miasta, aby zdobyła tytuł akademicki. Był rok 2001, rozwój Internetu nie ominął naszego WG i poza Helgą wszyscy mieliśmy laptopy i chęć wzięcia udziału w tym rozwoju. Skończyłem wtedy zaocznie studia, tematem mojej pracy było prawo internetowe. W Austrii akurat zaczęła działać aukcyjna platforma internetowa „One Two Sold”, zajmowali ładny pałacyk niedaleko Rohusplatz, gdzie byłem częstym gościem i szybko stałem się partnerem biznesowym z modułem aukcyjnym Yachtsmarket.com.  Moje uporczywe próby sprzedaży jachtów przez Internet nie przynosiły spodziewanych owoców a pracy z tłumaczeniem specyfikacji polskich jachtów było dużo. Utrzymywałem się wtedy pracując głównie nocami, jako taksówkarz. Praca ta wystarczała na skromne utrzymanie i chęć podróży katamaranem była marzeniem.

Zauważyłem już wcześniej, że niektórzy ludzie pracują latami, wykonując dla swojego szefa pracę bez satysfakcji, za pieniądze, które zaraz po otrzymaniu muszą oddawać płacąc za mieszkanie, prąd, telefon itp resztę wydając na jakieś przedmioty, które są zapominane parę dni po kupieniu.  Druga grupa to ludzie, którzy realizują swoje marzenia, jak ten gościu z taksówki. Postanowiłem należeć to tej drugiej znacznie mniejszej grupy. Oczywiście fajnie mieć marzenia, finansowanie ich jednak jest już trochę trudniejsze.

Prawdopodobnie żądza pędzenia katamaranem w ślizgu po Atlantyku skierowała mnie banku Creditanstalt w dzielnicy Ottakring, aby otworzyć firmowe konto. Wykąpany, w najlepszym ubraniu stałem teraz przed młodym pracownikiem wyjawiając mu, że jestem właścicielem firmy internetowej i chcę otworzyć konto firmowe. Mój rozmówca mimo młodego wieku i taniej marynarki, miał niezły reflex, wyciągając z pod lady grubą jak cegła książkę telefoniczną. Spokojnie czekałem aż się wyładuje szukaniem mojej firmy. Z jego miny wiedziałem, że mnie przejrzał, ale spokojnie czekałem. W końcu oznajmił mi, że mojej firmy nie ma, po prostu nie istnieje.